Brabander Maarten van Herck was in 2013 nog actief bij Hand in Hand Baal maar moest bij de start van het schooljaar zijn fiets aan de haak hangen.
1. Wanneer ben je gestart met het wielrennen?Hoe bij de sport terecht gekomen? Ik startte met wielrennen toen ik 14 was, achteraf gezien op een heel ongelukkige moment. Het voetbalseizoen was juist gedaan en ik wou gaan koersen. Ik was het voetballen beu, na 8 jaar op een voetbalplein te staan was ik aan iets nieuws toe, iets completer, iets individueel, iets waar ik zelf verantwoordelijk was voor het resultaat. Ik kwam bij wielrennen terecht. Mijn vader had in zijn jeugd gekoerst dus het zat wel een beetje in de familie. Dankzij mijn voetbaltrainer Wim Van Uffel (sinds vele jaren vaste trainingsmaat van Sven Nys) kon ik in het midden van het seizoen nog bij een ploeg beginnen.
2. Op al je jaren in het peloton zal je wel verschillende goede en slechte momenten hebben beleefd. Wat waren voor jouw de belangrijkste? De momenten die mijn zullen bijblijven zijn er met gemengde gevoelens. Hoewel echte uitschieters er nooit echt in zaten ben ik best tevreden over mijn prestaties. Het eerste jaar dat ik wielrenner was zal me altijd bij blijven. De overstap die ik maakte van voetbal naar wielrennen was allesbehalve gemakkelijk. De ene week stond ik nog op de voetbalplein, het weekend daarna reed ik mijn eerste koers. Ik stond er aan de start vol zelfvertrouwen. Als voetballer had ik namelijk een steengoede conditie en ik dacht dat wielrennen niet veel zwaarder was. Fout gedacht! Dat jaar heb ik afgezien, de ene week reed ik uit, de andere niet. Dat jaar heb ik leren doorbijten, afzien bij de beesten, stampen tegen de krampen. Dat jaar kwam ik zwaar ten val, in koers knalde ik op een paaltje. Ik werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Het verdict: vele kneuzing en een gebroken pols. 6 weken gips, 6 weken inactiviteit... Een moment dat me altijd zal blijven is hoe ik moest terugvechten om me terug in het peloton te knokken. Andere belangrijke momenten waren de grote koersen, de interclubs en de beker van Belgiës. Dit waren de echte koersen, de koersen die er toe deden.
3. Wist je bij de start van het seizoen al dat dit u laatste was? Ben je tevreden erover? Ergens wist ik wel dat dit mijn laatste seizoen ging zijn, de combinatie koersen, hoger onderwijs en dan nog een vriendin is bijna onmogelijk. Diegene die dat kunnen daar heb ik echt respect voor. Het was de juiste keuze om te stoppen. Hoewel ik het koersen heel hard ga missen, die adrenaline, die voldoening als je de meet overschrijdt. Dat is gewoon iets onvergetelijk. Ik ben best tevreden over het afgelopen seizoen. Ik werd sterker in koers, ik liet me vaker zien en ik onderging de koers niet langer. Anderzijds als ik het zo bekijk had ik sommige dingen anders gedaan, maar dat zijn vijgen na Pasen. De koers is gereden en ik heb nu nog meer bewondering voor wielrenners als vroeger. Mensen van buiten het wielrennen beseffen vaak niet hoe veeleisend deze sport wel is, hoe veel dingen je moet laten om te kunnen presteren. Dat besef ik nu maar al te goed.
4. Gaan we u nog zien langs het parcours? Natuurlijk gaan jullie mij nog zien langs het parcours, koersen zit in mij en dat zal het altijd blijven. Ik heb mijn vroegere ploegmaats al beloofd dat ik zal komen kijken dus jazeker mij zal je nog wel zien op de koers. Het zal wel even slikken zijn om de koers niet meer te beleven op de fiets maar ik ben fier en blij dat ik heb kunnen deel uit maken van deze toch wel speciale wereld.
Ben je zelf gestopt met het wielrennen? Laat het ons weten via redactie@cyclingsite.be