Laurens Deconinck stopte vorige zomer met het wielrennen. Laurens was renner bij WAC Team Hoboken
1. Wanneer ben je gestart met het wielrennen? Hoe bij de sport terecht gekomen? Ik ben als 2de jaars junior op mijn 17de begonnen. Daarvoor deed ik op competitieniveau aan atletiek. Zowel op de piste als in het veld. Hierna ben ik meer beginnen fietsen, ook had ik dan al enkele malen de Mont Ventoux op gereden. Dit wel allemaal op zeer recreatief niveau. Deels door o.a. Lance Armstrong en Tom Boonen aan het werk te zien wilde ik ook absoluut gaan wielrennen. Zo ben ik terecht gekomen bij het Hoboken W.A.C. Team. Waarbij ik als zijnde 1ste jaar junior eens meemocht rijden in de volgwagen tijdens een interclub. Hierdoor was ik vastberaden om het jaar erna zeker in competitie te treden.
2. Op al je jaren in het peloton zal je wel verschillende goede en slechte momenten hebben beleefd. Wat waren voor jouw de belangrijkste? Voor mij was mijn eerste jaar een geweldige ervaring. De sfeer binnen de ploeg was echt geweldig, iedereen kende elkaar en iedereen was met iedereen bevriend. Ook al had ik totaal geen ervaring als 2de jaars junior en reed ik vaak koerstactisch heel dom. Toch heb ik dat jaar enkele mooie dingen kunnen laten zien en kon ik toch zeker men mannetje staan. De overstap onmiddellijk naar de beloften het jaar daarna was slecht gestart met in de winter al een serieuze blessure aan mijn knie. Vanaf dan is de pech tijdens mijn beloften jaren steeds meer en meer teruggekomen met aanhoudende rug –en knieblessures, klierkoorts e.d. Hierdoor heb ik steeds moeten terugknokken naar een hoger niveau. Mijn jaren als 2de en 3de jaars belofte waren mits heel wat pech toch nog geslaagd. Met enkele mooie prestaties in zowel de grotere als de kleinere wedstrijden. Ook kon ik proeven van enkele profwedstrijden en dan ook het profcriterium in mijn eigen dorp waar enorm veel supporters me stonden toe te juichen.
3. Wist je bij de start van het seizoen al dat dit u laatste was? Ben je tevreden erover? Nee, ik was van plan nog een jaar door te doen en nog eens alles op alles te zetten. Maar door de aanhoudende last van mijn klierkoorts en vooral mijn continue rugklachten tijdens de wedstrijden zag ik mij genoodzaakt te stoppen. Ik ben zeker niet tevreden over mijn gehele ‘koersloopbaan’ ook niet over het feit dat ik gestopt ben. Ik denk zelf dat er zeker meer in zat, zeker geen profambities maar toch wel mooiere en betere prestaties in verschillende wedstrijden. Maar al bij al ben ik wel tevreden dat ik de keuze heb gemaakt om het toch eens te proberen in het wielrennen. Waar ik gedurende die jaren een zeer leuke tijd heb gehad met al mijn ploegmaten en vrienden in de koers.
4. Gaan we u nog zien langs het parcours? Zeker en vast! Heel veel van men vrienden koersen nog steeds en het is een kleine moeite om hen te helpen of eens te gaan kijken naar de wedstrijden die ze rijden.
